Lato w Devon - część II

1999

Wieczorami palił mugolskie papierosy, siedząc pod jednym z drzew na tyłach ogrodu. Z nieobecnym wyrazem twarzy wypuszczał dym ustami, a żarzący się koniec papierosa gasł nagle, gdy ktoś wychodził przed dom.  Często obserwowałam go z okna na poddaszu, zastanawiając się, o czym myślał. Każdego ranka pił kawę czarną jak smoła, po której ostatnim łyku krzywił usta. Popołudniami spacerował z psem tymi samymi ścieżkami, na których uczył go chodzić na smyczy. Czasami pomagał panu Weasleyowi w pracach wokół domu i to wtedy wracał do Nory zmęczony i milczący, by przesiedzieć połowę nocy w salonie ze szklanką w dłoni. Następnego dnia snuł się po domu w piżamie, rzucając kąśliwe uwagi i wypijając niezliczone litry wody.

Zagarniał każdą przestrzeń, na której przebywał, jako swoją. Nadawał pewnym miejscom charakter samotni i nikt nie śmiał przerywać mu tych krótkich chwil, gdy odłączał się od grupy. Tymczasem, to, jak odważnie stykał się z każdą wcześniej nieznaną mu rzeczą, było dla mnie wciąż niepojęte, choć tak realne i możliwe do zaobserwowania. Inaczej się ubierał, inaczej poruszał i inaczej mówił. Wciąż był skryty, ale coraz częściej przyłapywałam go na mało znaczących rozmowach, które prowadził z innymi mieszkańcami Nory. Sprzeczał się z Georgem o nowe modele mioteł, odpowiadał zdawkowo na pytania Ginny, a czasami potrafił przekazać jakąś wiadomość Ronowi, gdy było to konieczne. Poruszał się po domu, jakby nigdy go nie opuszczał. Zanosił szklanki do zlewu, wkładał rzeczy do szafek, nigdy nie myląc ich miejsca, potrafił wyłączyć piekarnik, gdy pani Weasley go o to prosiła. Często przesiadywał przy kuchennym stole, czekając w milczeniu na te małe czynności, które mógłby wykonać.

- Przejdziesz się z nami? – zapytał któregoś ranka, gdy nikogo nie było w pobliżu. Zgodziłam się, chociaż każda cząstka mojego umysłu zaczęła obrastać niepokojem i podnieceniem. Czułam się jak nastolatka, gdy na mnie spoglądał. Jakbym cofnęła się w czasie i na nowo przeżywała pierwsze szalone zakochanie. I chociaż pamiętałam okrucieństwa wojny, które stały za moim wątłym uczuciem do Malfoya, nie potrafiłam kłamać. Wzbudzał we mnie ekscytację, żywą i czystą. Lubiłam to, w jaki sposób sprowadzał przebywanie ze mną do codzienności, jakiegoś stałego elementu tego lata, jakbym była częścią domu, do którego zgodził się powrócić.

- Przepraszam, że nie rozmawialiśmy zbyt wiele – powiedział po kilku minutach ciszy.  Sądziłam, że ten poważny ton naszych rozmów zdążył przeminąć, ale znów powrócił razem z jego zamyśleniem i ostrożnością, z jaką dobierał słowa. Ostatnie dni były przepełnione ciszą i jakiegoś rodzaju porozumieniem, którego żadne z nas nie chciało przerwać. Rzuciliśmy się w wir tej letniej codzienności, kiedy nic nie miało większego znaczenia, a dni zlewały się w upalną masę, zakończoną tym przyjemnym zmęczeniem.

- W porządku – zapewniłam go, nie do końca wiedząc, jak się zachować. Chciałam wrócić do dnia przyjazdu, ominąć tę część rozmowy w kuchni, gdy przyznał się do swoich uczuć. Mogłam się oszukiwać, ale bałam się panicznie każdej decyzji, która wisiała zawieszona w próżni, czekając by mnie zmiażdżyć. Być może nadeszły czasy swobody, gdy nie powinnam zastanawiać się nad konsekwencjami swoich czynów, ale wciąż tkwił we mnie natarczywy racjonalizm.

- Nie, to nie jest w porządku. Znów to robię. Odcinam się od ciebie. Od nas – odparł, zatrzymując się w pół kroku. Zdążyliśmy zejść w dół wzgórza, a przed nami rozlewały się nieskończone połacie zboża. W promieniu kilku kilometrów nie było żadnego domu, tylko gdzieś na horyzoncie majaczyły drzewa. Milczałam, zbyt pogrążona w myślach, by móc mu odpowiedzieć. Stał tam, z dłonią w kieszeni, przyglądając mi się, gdy walczyłam ze sobą.

Chciałam, by to wręcz dziecinne lato wciąż trwało, razem z każdą niepoważną rzeczą, za którą nie musieliśmy odpowiadać. Wiedziałam, że przekroczyliśmy już pewną granicę, jakiś próg dorosłości, kiedy należało myśleć o pracy, domu i rodzinie. Ale nie czułam się na to gotowa, nawet jeśli jeszcze kilka miesięcy wcześniej pragnęłam stabilizacji. Wolałam budzić się każdego ranka bez obowiązków, bez dręczącego dźwięku budzika. Chciałam spędzać dni bez planów, pogrążając się w czytaniu książek, w tych przedłużających się chwilach, gdy pomagałam pani Weasley w zaparowanej kuchni.

- Teraz jest już za późno? – spytał, podchodząc do mnie, sięgając po moją dłoń, która nagle zdawała się ciężka w jego dłoni.

- Nie wiem – wyszeptałam, starając się trzymać emocje na wodzy. W końcu nie wrócił z mojego powodu, żywił się uczuciami, które nie zdążyły wygasnąć, być może jakimś złudzeniem uczuć. To, czym się otoczyliśmy, ten upał, atmosfera wolności i bezkarności,  pozwalała nam wierzyć, że nic się nie zmieniło. Że wciąż jesteśmy u progu czegoś, co mogłoby się zacząć, jeśli postawimy kolejny krok.

- Tyle rzeczy powstrzymywało mnie wtedy, by z tobą być – odparł, wpatrując się we mnie intensywnie, jakby przypominał sobie tamte dni – Bałem się reakcji Weasleyów. Bałem się, że cię skrzywdzę i że moje uczucie nic nie znaczy. I że go nie zaakceptujesz, bo było patologiczne i złe.

- Miałeś tyle okazji, by mi o tym opowiedzieć.

- Wróciłaś do miasta, zgodziłaś się pracować dla Ministerstwa. Jak mogłem wkroczyć w to życie z butami? Powiedzieć ci, że zakochałem się jak dzieciak i że chcę spróbować? Pisaliby o tym w gazetach…

- Dlatego wybrałeś Astorię? – spytałam, chociaż rozmowa o niej była ostatnią rzeczą, o jakiej marzyłam. Cała masa moich wątpliwości powracała jednak wraz ze wspomnieniem tych ukłuć zazdrości, gdy widziałam ich razem na ulicy, gdy pisał o nich Prorok Codzienny, nie szczędząc pikantnych szczegółów. Później spotykałam go przypadkowo w Ministerstwie, gdy załatwiał sprawy w departamencie magicznych gier i sportów. Dystansował się, jego ruchy były mechaniczne i chłodne. Po każdym z takich spotkań zaszywałam się w swoim gabinecie i płakałam, starając się zrozumieć to, jak nasze drogi się rozeszły.

- Nie wiem dlaczego to zrobiłem. To był wygodny układ.

- To też jest wygodne. Przyjechałeś tutaj sam, zaraz po zerwaniu z nią. A ja czekałam na ciebie posłusznie cały ten czas – mój głos stawał się coraz bardziej nieprzyjemny, ale nie kontrolowałam już żadnej negatywnej myśli, która pojawiała się w mojej głowie.

- Nie mów tak – przerwał mi, podchodząc jeszcze bliżej, kładąc swoje chłodne palce na moich policzkach.

- Dla mnie to nie jest tak proste. Jeszcze tydzień wcześniej byłeś z nią – wykrztusiłam, odsuwając się od niego.

- Chcesz wiedzieć, dlaczego ze mną zerwała? – zapytał, wpatrując się we mnie z tą dziwną nadzieją – Kiedy wróciłem do Londynu, Astoria była pierwszą osobą, którą spotkałem. Pomogła mi znaleźć pracę i mieszkanie. Opowiedziałem jej o tobie. Wiedziała przez cały ten czas, a mimo to dała mi jakąś namiastkę związku. Ale to wisiało nad nami jak wyrok…

Gdy o tym mówił, wyglądał jak dziecko, jakby żadna z tych okropnych rzeczy się nie wydarzyła. Stał tam, ze smyczą Chestera oplecioną wokół dłoni, z zaczerwienioną od słońca skórą na nosie. Nie wyglądał jak chłopak, w którym zakochałam się w czasie wojny, ale jego oczy, jego uśmiech i jego głos pozostały niezmienione. Wciąż był tą osobą, która zanosiła mnie do łóżka, gdy zasypiałam po naradach. Nadal widziałam w nim człowieka, z którym rozmawiałam godzinami, starając się zrozumieć plany Voldemorta.

- Wytrzymała dość długo.

- Tego dnia, gdy wystawiła moje rzeczy za drzwi, zobaczyła twoje zdjęcie, które wcześniej kazała mi wyrzucić - przyznał się, uciekając wzrokiem gdzieś za mnie, w stronę horyzontu, który zdawał się nie istnieć.

- Przestań – przerwałam mu, nie chcąc dalej słuchać. Gdybym znalazła siły, mogłabym odbiec, zostawić go tam samego, ale im dłużej mówił, tym trudniej było mi podjąć decyzję.

- Mówię prawdę.

Zbliżył się, a  piasek tłumił jego ciężkie kroki. Włosy opadły mu na czoło, gdy się pochylił. Odgarnęłam je lekko, zafascynowana tym, jak bezkarnie mogę go dotykać. Jego skóra była chłodna, lekko wilgotna w tym ostrym słońcu. Uśmiechnął się, a światło przebijało się przez jego jasny tshirt, przez co niemal zlewał się z polem, które rozciągało się za nim. Chwyciłam rozgrzany materiał, wspinając się na palce, pozwalając, by piasek wsypał się do moich butów.

- Bałem się, że nigdy mi na to nie pozwolisz – wyszeptał, przerywając pocałunek. Jego usta były wilgotne, wygięte w uśmiechu. Chwyciłam go za rękę i pociągnęłam dalej piaszczystą ścieżką. Chester stał się ruchomym kształtem gdzieś przed nami, a chmury piasku znaczyły drogę, którą przebiegał.

- Cieszę się, że tu wróciłem – powiedział po dłuższej chwili, prowadząc mnie przez pole na małą polanę wydeptaną pod drzewem. Musiał tu przychodzić, gdy znikał na całe popołudnia. Usiedliśmy w cieniu, opierając się o pień. Draco przechylił głowę, by na mnie spojrzeć. Jego ramię stykało się z moimi ramieniem, palce trzymał na moim kolanie.

- Wydajesz się tutaj szczęśliwy – rzuciłam, skupiając wzrok na granicy lasu. Widziałam, że mnie obserwuje, jakbym była czymś wartym oglądania. Mrużył oczy, gdy światło wdzierało się przez koronę drzewa.

- Jestem – odparł, składając lekki pocałunek na mojej szczęce. Odwróciłam się, napotykając jego wargi. Ogarnął mnie zapach suchej trawy, gdy wsunął palce w moje włosy, rozchylił językiem moje usta. Pomógł mi usiąść na swoich kolanach, delikatnie gładził gorący materiał na moich plecach. Później obserwował bez słowa, z zafascynowaniem wymalowanym na twarzy, jak zbierałam włosy i ściągałam je w kucyk. Jego oddech był spokojny, gdy zdejmowałam podkoszulek przez głowę. Opuszki jego palców ocierały się o kręgi mojego kręgosłupa, powoli, jeden za drugim. Patrzył mi w oczy, oparty o drzewo, zaczerwieniony z gorąca i z wargami rozchylonymi lekko w oczekiwaniu.

*

Leżałam,  przysłaniając twarz dłonią i  zastanawiając się, gdzie właściwie jestem. Dopiero słysząc skrzypiące schody i wiatr, który poruszał całą misterną konstrukcją domu, uświadomiłam sobie, że jestem w Norze. I chociaż obudziłam się w tym samym pokoju, który zajmowałam kilka miesięcy wcześniej, nagle zdawał się wyglądać inaczej. W świetle dnia wspomnienia bezsennych nocy wyblakły. Kurz majaczył we wpadającym przez okno świetle, łóżko skrzypiało lekko przy każdym ruchu.  Stojąc pod prysznicem, kiedy chłodne krople wody płynęły po moich plecach, myślałam o  tym, jak szybko minęła każda z ostatnich godzin w porównaniu do poranków, popołudni i wieczorów spędzanych w Londynie. Wakacje zdawały się być tak abstrakcyjnym pomysłem, gdy w biurze czekały na mnie stosy dokumentów, a szef krzywił się na najmniejszą wzmiankę o nawet dniu urlopu. Nie mogłam jednak zdecydować lepiej, przyjeżdżając zaraz po pracy, z szybko spakowaną walizką i głową pełną zarówno oczekiwań, jak i lęków.

Zeszłam do kuchni, nie przejmując się bosymi stopami, ani włosami, których nie wysuszyłam. Po raz pierwszy od kilku miesięcy nie zaczynałam poranka od włożenia niewygodnego uniformu, czy workowatej piżamy, przeznaczonej na wolne weekendy. Miałam na sobie sukienkę, którą mama kupiła mi na ślub Bill’a i Fleur. Nie potrafiłam włożyć tej poplamionej trawą podkoszulki, którą miałam na sobie poprzedniego wieczoru. Schowałam ją na dno walizki, rumieniąc się na samą myśl o tym, że nie chcę by stała się czysta.

- Dzień dobry – przywitałam się wesoło, wchodząc do jadalni, w której unosił się dobrze mi znany zapach naleśników. George wymachiwał szpatułką nad głową pani Weasley, opowiadając jej o czymś z takim ożywieniem, że nawet nie zauważyli mojego wejścia. Reszta zebrała się przy stole, rozkładając talerze i sztućce. Ginny wołała coś z końca pokoju, ale jej głos nie miał żadnych szans przebić się przez ten harmider. Harry potargał jej włosy szybkim ruchem dłoni, a Ron tylko przewrócił oczami, gdy ktoś zwrócił mu uwagę na podjadanie.

- Dzień dobry – przyjemnie głęboki głos rozległ się przy moim uchu. Odwróciłam głowę, napotykając spojrzenie Malfoya.

- Jak ci się spało? – zapytaliśmy w tym samym momencie, a sposób, w jaki Draco się roześmiał, przyciągnął wzrok wszystkich zebranych w jadalni. Nigdy nie okazywał radości publicznie, ale tego ranka jego uśmiech był nie do przeoczenia. Poczułam, że się rumienię, gdy Harry rzucił Ginny porozumiewawcze spojrzenie ponad stołem. Dłoń Draco dotknęła lekko moich pleców.

- No to jesteśmy w komplecie! – wykrzyknęła pani Weasley, stawiając talerz ze stosem naleśników na środku stołu, tuż obok trzech innych zapełnionych talerzy. Draco odsunął mi krzesło i po chwili wszyscy siedzieli już na miejscach i walczyli o swoje porcje. To, że Malfoy usiadł obok mnie, zdawało się nikogo nie dziwić, tymczasem dla mnie wyglądał tak nierealnie, ubrany w zwykłe jeansy i koszulkę, z rozczochranymi włosami, jakby właśnie wstał i się nie uczesał.

- Patrzysz na mnie, jak na ducha – oznajmił, podając mi sos klonowy, którego nie mogłam dosięgnąć. Miałam ochotę zapomnieć o każdej innej osobie, siedzącej przy stole i po prostu zagłębić się w rozmowę z nim, kiedy tak mi się przyglądał.

- Ktoś cię podmienił – odparłam, uśmiechając się szeroko, na co tylko prychnął i wrócił do krojenia swojego naleśnika. Przez długie minuty pokój wypełniały odgłosy obijających się szklanek i poruszających się sztućców.

- Draco, rozmawiałeś ostatnio z McLaggenem? Podobno nieźle się uszkodził na ostatnim meczu – Harry rzucił pytanie z końca stołu. Obserwowałam, jak widelec Draco zatrzymuje się w połowie drogi do ust.

- Ja go widziałem! Paskudne złamanie nosa – odparł nagle pan Weasley i tylko przez sekundę mogłam dostrzec porozumienie, które zawiązało się między nim a Draco ponad stołem. Harry oczywiście niczego nie zauważył, zbyt skupiony na soku dyniowym i okropnym wypadku McLaggena, o którym niedawno krążyły plotki. Po chwili pochłonęła go rozmowa z Ronem, a po naszej stronie stołu ponownie zapadła cisza.

- Nie smakuje ci? – rzuciłam, zauważając, że Malfoy obraca widelec, nie biorąc nawet kęsa do ust.

- Zamyśliłem się – odpowiedział, posyłając mi fałszywy uspokajający uśmiech. Po kilku minutach musiał zauważyć mój zaniepokojony wzrok, bo odwrócił się lekko na krześle. Włosy ponownie opadły mu na czoło, przez co miałam ochotę je odgarnąć. Tymczasem roześmiał się cicho, wyciągając rękę.

- Ubrudziłaś się – wyszeptał, ścierając kroplę sosu z kącika moich ust. Ktoś zakaszlał na końcu stołu.

- Dzięki.

Wzruszył ramionami, po czym bez słowa wrócił do jedzenia. Podziękował, gdy ktoś podał mu tę absurdalnie czarną kawę. Płyn niemal przelewał się poza krawędź naczynia. Drgnęłam, czując jego dłoń na swoim kolanie. Ścisnął je lekko, uśmiechając się nad krawędzią kubka. Gdy pomagał mi zanosić naczynia do kuchni, pachniał kawą i lawendą, którą Molly kazała mu zawiesić w jadalni zaraz po śniadaniu.

- Pan Weasley zabiera mnie dziś do miasteczka – oznajmił, gdy zostaliśmy sami w ciasnej kuchni.

- Jasne. Dlaczego mi to mówisz? – spytałam, odwracając się do niego ze ścierką w dłoni. Podszedł i wyszarpnął mi ją z rąk jednym precyzyjnym ruchem. Zrobiło mi się gorąco, gdy uniosłam głowę, by na niego spojrzeć. Patrzył na mnie z góry, z cieniem zawadiackiego uśmiechu na ustach.

- Sądziłem, że chciałabyś wiedzieć – odpowiedział, mrużąc oczy. Wstrzymałam oddech, gdy ktoś zbiegł po schodach. Ginny minęła kuchnię, nawet do niej nie zaglądając.

- Kiedy wrócisz? – wyszeptałam, kładąc dłoń na jego karku. Zmarszczył brwi, gdy pocałowałam go krótko, ledwo dotykając jego warg.

- Wieczorem – odezwał się po chwili, po czym zgniótł moje usta w zaborczym, namiętnym pocałunku. Krawędź blatu wbijała mi się w plecy, gdy przywarł do mnie całym ciałem.

- Idiota – wykrztusiłam, uderzając go w ramię, czego pewnie nawet nie poczuł. Roześmiał się cicho, wycofując się z kuchni.

*

Było późne popołudnie, niemal cały dzień spędziłam z Ginny na sadzeniu kwiatów za domem i na beztroskim plotkowaniu przy kawałku ciasta i lemoniadzie. Później pojawił się Dean i moja przyjaciółka zniknęła, zostawiając mnie samą na werandzie. Siedziałam, wystawiając twarz ku słabnącemu słońcu. Z domu dobiegały odgłosy krzątaniny, ktoś krzyczał na George’a, a Ron jak zwykle hałaśliwie zbiegał po schodach. O tej porze nie było już tak gorąco, a wiatr od strony rzeki pozwalał normalnie oddychać. Zastanawiałam się, jak długo może trwać tak błogi stan, gdy nic nie ma większego znaczenia. Niedługo musiałam wracać do pracy, ale nawet dwa tygodnie tego lata przeciągały się dziwnie w nieskończoność.

- Ginny cię wymęczyła? – Harry pojawił się na werandzie, niosąc dwie szklanki z zimną lemoniadą. Podał mi jedną z nich, siadając obok. Chłodne krople spłynęły mi wzdłuż nadgarstka.

- A później uciekła z Deanem – westchnęłam, przewracając oczami. Nowe uczucie mojej przyjaciółki kwitło od zakończenia wojny i nic nie wskazywało na to, by szybko się skończyło. Harry znosił dzielnie każdą sekundę zazdrości i smutku, obserwował ich z oddali, jakby czekając na moment, w którym mógłby odzyskać Ginny. Chciałam wierzyć, że ta chwila kiedyś nastąpi.

- Gdzie jest Draco? – zapytał, rozglądając się w około.

- W miasteczku. Z ojcem Rona – odpowiedziałam zgodnie z prawdą, wzruszając lekko ramionami.

- Myślałem, że wy…

- Harry! – przerwałam mu, przekrzywiając szklankę w dłoni. Popatrzył na mnie z cieniem politowania, przez co miałam ochotę wylać mu napój na głowę. Poczułam się znowu, jak na pierwszym roku w Hogwarcie, gdy jako mała dziewczynka otwarcie sprzeczałam się z przyjaciółmi. Teraz, gdy nie czekała nas żadna poważna decyzja, mogłam ponownie żartować, cieszyć się ich towarzystwem, bez nawiedzających mnie negatywnych myśli.

- Mnie nie oszukasz. Przecież już wcześniej coś się między wami działo. George ustawiał zakłady o to, kiedy się przyznacie.

- Żartujesz? – wykrzyknęłam, odstawiając szklankę na podłogę.

- Nie, tak właśnie było. Tylko czekaliśmy, aż coś się wydarzy. A później Draco wyjechał – odpowiedział, przyglądając mi się z uwagą. Mdłe światło odbijało się w jego okularach, gdy pochylał głowę.

-  Wiem, że jestem szalona – westchnęłam, opierając się na ramieniu przyjaciela. Jego koszula pachniała powietrzem, na którym się suszyła. Wiatr rozwiewał mi włosy, przez co ledwo widziałam podwórko przed sobą.

- Nikt nie ma prawa cię oceniać.

- Tak myślisz? – spytałam, oddychając miarowo, starając się nie myśleć o tym, o czym właśnie rozmawialiśmy.

- Tak. To w końcu twoje życie – odpowiedział, potrząsając moim ramieniem w niemal rodzicielskim geście. Śmiałam się, słuchając jego spokojnego głosu, jakiejś bezsensownej opowieści o miotłach i harpiach. Gdy niebo przybrało pomarańczowy kolor i powoli zaczęło robić się chłodniej, Harry wszedł do domu, by pomóc pani Weasley z kolacją. Zostałam na zewnątrz, by pozbierać szklanki i złożyć koce, które ktoś zostawił na trawie.

Najpierw od strony rzeki doszło do moich uszu ciche, melodyjne pogwizdywanie. Później zobaczyłam go wyłaniającego się zza zakrętu. Powłóczył zabawnie nogami, przeciągając stopą powoli po piasku, jakby nigdzie się nie spieszył, a wręcz opóźniał swoje przybycie do Nory. W palcach prawej dłoni zgniatał źdźbło zboża zerwane zapewne po drodze znad rzeki. Zdawał się nad czymś zastanawiać. Uniósł głowę dopiero na kilka metrów przede mną. Przystanął, przyglądając mi się tajemniczo. 

- Chodź – zażądał, wyciągając dłoń. Jego włosy miały ciepły odcień w świetle zachodzącego za drzewami słońca.

- Dokąd? – spytałam, zerkając w stronę domu, gdzie powoli wszyscy schodzili się na posiłek.

- Nic się nie stanie, jeśli raz nie będzie cię na kolacji – odpowiedział, ignorując moje pytanie. Szorstkie palce gładziły wnętrze mojej dłoni, gdy szliśmy w stronę lasu. Milczeliśmy, wpatrując się przed siebie. Co jakiś czas słyszałam, że Draco nuci jakąś melodię. Chester szedł posłusznie przy jego nodze. Wciąż zadziwiała mnie więź między tym stworzeniem a Malfoyem. Dostał go zaraz po wojnie, właściwie w drodze przypadku, gdy pan Weasley znalazł szczeniaka porzuconego niedaleko stacji.

- Dlaczego nie wróciłeś z panem Weasleyem? – spytałam, gdy przystanęliśmy daleko za domem. Wiatr rozwiewał mu włosy i poły niezapiętej koszuli, którą naciągnął na podkoszulek. Dopiero wtedy zauważyłam, że miał ramiona ubrudzone czymś podobnym do smaru.

- Chciałem się przespacerować – odpowiedział, ściskając moją dłoń.

- Wszystko w porządku?

- Wyrzucili mnie z pracy – wykrztusił, przecierając czoło otwartą dłonią. Westchnął, gdy wsunęłam ramiona pod jego koszulę i złożyłam głowę na jego piersi.

- Co się stało? – zapytałam, pozwalając mu się objąć, czując znikomy ciężar jego głowy, którą oparł na mojej.

- Powiedzieli, że redukują etaty. Ale nie sądzę, by o to chodziło – odpowiedział, starając się przemilczeć kwestię skandali, które wybuchały wokół jego osoby po przyjeździe do Londynu.

- Dlaczego nie powiedziałeś wcześniej?

- Nie wiem, ale długo o tym myślałem. Nie chcę tam wracać. Do Londynu. To nie jest miejsce dla mnie – mówił, a jego głos niemal zanikał na wietrze. Z zamkniętymi oczami wyobrażałam sobie jego zmartwioną twarz, gdy wpatrywał się przed siebie.

- Masz jakiś plan? – wyszeptałam, wodząc dłonią po jego kręgosłupie.

- Chciałbym zostać tutaj. 

***

Kochani,

przepraszam za opóźnienie, ale lato pochłonęło mnie całkowicie. Musiałam załatwić ostatnio tyle spraw, że blog gdzieś się rozmył, a czas na dokończenie tej części znalazłam dopiero dziś. Przyznam szczerze, że wszystko ułożyło się u mnie na opak, czekało mnie na początku lipca wiele niespodzianek, wiele dni poświęconych mojej dalszej nauce, moim przyjaciołom. Tymczasem wyklarował się mój plan na dalsze miesiące i od października będę studiować dziennie i uczyć się w szkole artystycznej jednocześnie.  Nie mam pojęcia, gdzie w tym całym szaleństwie znajdzie się czas na blog, ale postaram się to jakoś zorganizować. Mam nadzieję, że ta część Was nie zawiodła. Pisało mi się ją dość ciężko. Chyba przywykłam do perspektywy Dracona. Przepraszam za wszystkie literówki i błędy. Czytajcie, komentujcie i cieszcie się latem!

Pozdrawiam,

Edge