Miniaturka X cz.I - Od nowa

Ta miniaturka powstała jakiś czas temu, z myślą o zupełnie innym połączeniu postaci. Jest to jej pierwsza część. Druga jest już napisana i oczekuje na publikację zaraz po tej. Inna narracja niż do tej pory, nieco inna perspektywa. Mam nadzieję, że się spodoba.

***

Czuję się taka mała, jakby świat rozszerzył się, wybuchnął i taki już pozostał. Stoję na ruinach i nie wiem czy to pozostałości mojego życia, a może tylko wojny i cierpienia. Nic już nie wiem. Niczego nie rozumiem tak, jak robiłam to wcześniej. Kiedyś potrafiłam gdzieś dotrzeć, teraz tylko mogę tkwić. W jednym miejscu, bez możliwości wyboru. Wydaje mi się, że to zbyt bolesne, jak na jedną osobę. Stracić tak wiele. Przyjaciół, rodziców. Każdego dnia zastanawiam się, jak zdołałam przetrwać ten pierwszy rok. Bez niektórych uśmiechów, bez głosów, które kiedyś mnie budziły.

A jednak tu jestem. Mam dom, pracę, cele i zbudowałam związek. Czuję, że to zadowoli mnie na krótką metę. Ale każdego dnia wstaję z łóżka, w kuchni przygotowuję śniadanie dla dwóch osób, nalewam kawę i staram się nie myśleć, że to ja. Że to moje ręce się poruszają. Że to ja uśmiecham się, gdy mój chłopak wchodzi do jadalni z rozczochranymi włosami. Że to ja całuję go w usta, chociaż całe moje ciało protestuje. 

- Jak się masz, kochanie? - pyta, gdy siadam na jego kolanach. Obejmuje mnie, przytula do siebie. Mam ochotę szczerze mu odpowiedzieć, ale w ostatniej chwili gryzę się w język. I tak od miesięcy. Dzień w dzień.

- Cudownie - odpowiadam, zanim ponownie zakrywa moje usta swoimi. Jest czuły i delikatny. Jednak nie czuję się kochana. Spędzam z nim noce, zasypiam przy nim i kiedyś zostanę jego żoną, ale nie czuję się kochana. 

Uważają nas za idealną parę. Podnieśliśmy się razem po wojnie. Zebraliśmy się z ziemi. Tacy dzielni, nieustraszeni. Trzymamy się tej wersji i po części nawet w nią wierzymy. Ja nie mam zbyt wiele do powiedzenia w tej kwestii. 

- Harry zaprosił nas na kolację - słyszę, gdy odsuwa się ode mnie po długim pocałunku. Już bez konsternacji odbieram to, że nie czuję żadnego podniecenia, kiedy mnie dotyka. To wszystko zniknęło jeszcze zanim się pojawiło. Jestem tak odcięta od wszelkich odczuć, że przestaje mi to przeszkadzać. Oglądam świat, jak zza szyby. Wszystko jest gdzieś nad moją głową, daleko poza zasięgiem.

- Przyjadę prosto z pracy, dobrze? Mam popołudniową zmianę - mówię, tym razem nie kłamię. Ron uśmiecha się i kiwa głową. Żegnam go na ganku domu. Będę to robić do końca swoich dni, urodzę jego dzieci i będę powoli się starzeć, jako pani Weasley. Kiedy się teleportuje, wracam do środka. Prysznic, kawa, gazeta. Działam jak maszyna, ale nigdy nie zdradzam, że to zepsuty mechanizm. 

Wydaje mi się, że jestem zatrzymana w stanie uśpienia. Jeszcze iskra nadziei trzyma mnie przy myśli, że kiedyś się wybudzę. 

***

Pod dom Harrego przyjeżdżam godzinę przed kolacją. W ostateczności mam ochotę uciec i wrócić na czas, by nie musieć stawać twarzą w twarz z przyjacielem. Karcę się za te myśli, chociaż naprawdę nie chcę być teraz sam na sam z kimkolwiek. Stronię od tego i tylko z Ronem znoszę jakąkolwiek bliskość. Już to wykańcza mnie od środka, ale pukam do drzwi, starając się, by moja twarz wyglądała na odprężoną. 

- Hermiona... - szepcze, stając na progu. Jak zawsze rozczochrany, w starych okularach, które za każdym razem mu naprawiam.

- Cześć.

- Ron mówił, że będziesz wcześniej - mówi, gdy zdejmuję kurtkę. Obserwuje mnie spod przymkniętych powiek. Nigdy nie wiem, czy coś podejrzewa. Wydaje mi się, że jest jedyną osobą, która mogłaby zauważyć tę farsę, w którą zamieniło się moje życie. Nigdy nie rozmawiałam z nim o tym, nigdy nie próbowałam. Od bitwy o Hogwart nasze kontakty ograniczały się do przyjacielskich spotkań. Całej naszej trójce wydawało się, że jesteśmy sobie winni ten jeden wieczór na dwa tygodnie. Ja, Ron i Harry. Siadaliśmy przy stole i staraliśmy się udawać, że mamy dobre, poukładane życie. 

- Pomogę ci przy kolacji, Harry - uśmiecham się do niego, ale zdecydowanie nieszczerze. Już dawno nie byłam wesoła. 

Prowadzi mnie do kuchni. Zauważam, że zachowuje się nieswojo - nie patrzy mi w oczy, rozgląda się i nerwowo poprawia okulary. Chyba nie mam odwagi pytać, co się dzieje. Za bardzo się boję, ale sama nie wiem czego. Coś ściska mnie w brzuchu, mam zaciśnięte gardło.

Zastajemy blondyna przy oknie. Wygląda na zewnątrz, odchylając firankę. Nie jestem w stanie przyznać się przed samą sobą, że oczekiwałam jego widoku.

- Hermiono... - zaczyna, zdecydowanie zbyt oficjalnie, jakby miał naprawdę złe wiadomości. 

- Zostawię was samych.

Harry wycofuje się do salonu i zamyka drzwi. Zostaję sama z Malfoyem i powoli zaczyna kręcić mi się w głowie. Nie widziałam go od tak dawna, że zapomniałam, jak to jest.

- Tak?

- Muszę ci coś powiedzieć - mówi, patrząc wprost na mnie. Zaciskam dłonie, by nie wypaść z równowagi. Czuję, że zaraz cały mój świat legnie w gruzach. Całe to kłamstewko, które utkałam, zaraz pęknie. Nie chcę tracić już nikogo więcej. Nie chcę zmieniać niczego wokół siebie.

- Wyjeżdżam - jego głos dźwięczy mi w uszach i uderza o mnie, jak najmocniej zadany cios. Zanim jestem w stanie się opanować, ląduję na krześle. Zanoszę się płaczem, chowam twarz w dłoniach. Każdy nerw puszcza i wiem, że nie zdołam się już opanować. 

- Przepraszam - szepczę przez łzy, gdy Malfoy siada obok mnie. Jego dłoń wysuwa się w moją stronę, ale zaraz opada.

- Nie płaczesz z mojego powodu - bardziej stwierdza, niż pyta. Kolejna fala łez zalewa mi twarz i nawet nie myślę o tym, co pomyśli Ron, gdy zobaczy mnie w takim stanie. Kręcę głową, uderzając nadgarstkami o stół. Malfoy zatrzymuje mnie, kładzie swoje palce na moich dłoniach.

- Na Godryka! Nie możesz wyjechać - wybucham, ze złością szarpiąc się z jego uścisku.

- Dlaczego?

- Zostawisz mnie? - pytam, cofając się pod kuchenny blat. Czuję chłód kamienia na plecach. Nie uspokajam się, a wręcz przeciwnie, wpadam w coraz gorszą furię. Blondyn przesuwa dłońmi po swojej twarzy. Jest zmęczony, widzę to teraz wyraźniej.

- Jesteście szczęśliwi, a ja muszę znaleźć swoje własne życie - mówi, jakby myślał o tym od wieków, układał to zdanie w nieskończoność, odkąd skończyła się wojna.

- Co ty możesz wiedzieć?! - wrzeszczę, rzucając w niego tym, co jest pod ręką. Uchyla się, zanim słoik trafia w stół.

- Wcale nie jestem szczęśliwa - dodaję, ale zdecydowanie ciszej. Przestaję płakać. Zaklęciem pozbywam się rozbitego szkła i poprawiam makijaż. Chcę stamtąd zniknąć, ulotnić się, wyjść, zapomnieć. Draco wciąż siedzi na krześle, gdy idę w stronę drzwi.

- Zaczekaj! 

Łapie mnie za nadgarstek, gdy zabieram swoje rzeczy z salonu. Nigdzie nie widzę Harrego i wydaje mi się to teraz największym błogosławieństwem. Zatrzymuję się, przyciskam kurtkę do piersi i zastanawiam się, czy to jest właśnie rzeczywistość. Malfoy zbiera się w sobie, przeciera oczy. Pierwsza myśl, jaka przychodzi mi do głowy to to, że po raz pierwszy od roku widzę prawdziwego człowieka. Stoi przede mną słaby, zmęczony i zrezygnowany. Kiedy na mnie patrzy, widzę, że jest bliski łez.

- Zostań na kolacji - mówi, wyciągając mi kurtkę z rąk. Przypadkiem, czy celowo, dotyka mojej dłoni. Stoimy tak przez dłuższą chwilę. Nie czuję się mała, ani zawieszona w ciemności. 

Później mnie całuje. Nie wiem, czy to ja się przysuwam, czy to może on. Nasze wargi się spotykają, spragnione siebie. Przysuwam się bliżej, wsuwając dłonie w jego i tak rozczochrane włosy. Elektryczne impulsy przechodzą przez mój kręgosłup, gdy rozchylam wargi. Jego język wsuwa się do środka, by rozpocząć namiętny, zachłanny pocałunek. Jeszcze nigdy nie przeżyłam czegoś takiego. Przyciska mnie do siebie tak mocno, że czuję, jakby krew odpływała spod mojej skóry w miejscach, gdzie tkwią jego ręce. Jesteśmy złączeni tak silnie, że gdy pogłębia pocałunek, unoszę się na palcach, jakby szarpnął mną w górę. Jesteśmy w innym świecie i za cholerę nie chcę stamtąd wracać.

Zanim zaczynamy dotykać się jak oszalali, ktoś puka do drzwi. 

- Ron - szepczę, milimetr od jego warg.

***

Kolacja mija w nerwowej atmosferze. Ron siedzi obok mnie, wciąż je i uśmiecha się jak idiota do Harrego. Ja staram się zachować spokój i to chyba jedyna rzecz, do jakiej jestem zdolna. Świat wciąż kręci się wokół mnie, jak błędne koło. Jest mi tak gorąco, że najchętniej oblałabym się wodą od stóp do głów. Druga godzina spotkania staje się dla mnie katorgą. Nie wiem, jak Draco to wytrzymuje. Siedzi wyprostowany, z kamienną twarzą, po której nikt nie jest w stanie rozpoznać jego uczuć. Nawet ja. Od kiedy poszłam otworzyć drzwi, a on poszedł szukać Harrego na piętrze, nie zamieniliśmy słowa, nawet najbardziej dyskretnego.

Coraz intensywniej myślę o tym, co się stało. Zastanawiam się, czy Malfoy żałuje. Nic nie wyczytuję z jego twarzy. Jest kompletnie wyłączony, odpowiada na pytania Rona i unika mojego wzroku. Kiedy przenosimy się na kanapę, by obejrzeć zdjęcia mojego chłopaka z ostatniej podróży służbowej, siada jak najdalej ode mnie. Mam ochotę się rozpłakać.

Wyrzuty sumienia nie pozwalają mi patrzeć na mężczyznę, który jest w tym momencie moją jedyną perspektywą na przyszłość. Kiedy kładzie dłoń na moim kolanie, prawie niezauważalnie się krzywię. Ron był moim najlepszym przyjacielem. Nie powinnam mu tego robić. Nigdy nie powinnam dopuścić do tego, by przeze mnie stała mu się krzywda. Zdradziłam go i ta myśl powoli zaczyna mieszać mi w głowie.

- Na Merlina! Miałem być dziś na meczu. Ginny mnie zabije - krzyczy Ron, gdy zegar wybija siódmą wieczorem. Marszczę brwi, przypominając sobie zamazane okienko w kalendarzu na naszej lodówce. Znów ukłucie w sercu. Powinnam była pamiętać, a tymczasem nasze życie rodzinne zepchnęłam na najdalszy plan.

- Jeszcze zdążysz - mówię, uśmiechając się do niego uspokajająco.

- Harry, tak bardzo cię przepraszam.

- Nie szkodzi. Zobaczymy się za dwa tygodnie - odpowiada czarnowłosy, wstając z kanapy. Ron nawet go nie pyta, czy chce iść z nim. Ginny jest tematem tabu, od kiedy rozstała się z Harrym. Pakt milczenia obejmuje także mecze.

Kiedy wstaję, by zabrać kurtkę i podążyć za Ronem, ten zatrzymuje mnie ręką.

- Zostań, Hermiono. Przecież nienawidzisz tej gry. Pomożesz Harremu posprzątać - uśmiecha się i na oczach Malfoya delikatnie mnie całuje. Wydaje mi się, że zaraz zwymiotuję, ale dzielnie to wszystko znoszę, czekając aż Ron teleportuje się spod domu.

Kiedy się odwracam, nikogo nie ma w korytarzu. Serce zapada mi się w głąb piersi i ledwo oddycham. Z kuchni dobiega do mnie dźwięk działającego czajnika. Malfoy stoi przy blacie, mocno zapierając się o niego rękami. Ma nisko spuszczoną głowę, cały się trzęsie i wybija palcami nerwowy rytm. Zatrzymuję się przy drzwiach. Nie mam odwagi pójść dalej. Harry mówi coś cicho, prawie go nie słyszę.

- Zabierz ją.

Draco kiwa głową, po czym odwraca się, by na mnie spojrzeć. Nieme pytanie w jego oczach daje mi odrobinę nadziei. Zgadzam się, chociaż postępuję tak niepoprawnie, jak to tylko możliwe. Wychodzimy przed dom i teleportujemy się w mieszkaniu Malfoya. Zaciskam zęby, starając się nie wspominać.

- Powiedz coś - szepczę, mrużąc oczy. Wiem, że to ostatnia szansa. Jeśli Draco nie spełni mojej prośby, zrezygnuję. 

- Przepraszam, że nie potrafiłem do ciebie dotrzeć - mówi, odwracając głowę. Z jego oczu płyną łzy, a ja kurczowo trzymam się framugi, jakbym zaraz miała upaść.

- Dobrze się kryłam - odpowiadam, gorzko się uśmiechając.

- Nie jesteś szczęśliwa z Ronem? - pyta i nie wiem, czy w jego głosie słyszę nadzieję, a może tylko ciekawość.

- Ron jest szczęśliwy ze mną, ale nie ja z nim.

- Dlaczego to robisz? Cały rok...

To pytanie zostaje w mojej głowie na długo. Właściwie nie wiem, jak na nie odpowiedzieć. Broniłam się przed rzeczywistością, bo byłam tchórzem? Może chodziło o wygodę lub wyrzuty sumienia, które by mnie zniszczyły, gdybym odważyła się coś zmienić. Nagle widzę, jak żałosna byłam.

- Nie wiem - mówię, całkiem szczerze, a jego twarz zmienia wyraz. Gdybym znała go krótko, mogłabym wziąć tę minę za gniew, ale z pewnością tak nie było. Zastanawiał się nad czymś, bardzo intensywnie.

- Mogłabyś... to zmienić? - pyta, nagle patrząc mi prosto w oczy. Przez moment nie mogę oddychać, przytłoczona ciężarem tego pytania.

- Teraz?

- A kiedy, Hermiono?! Chcesz wyjść za Rona? On zamierza ci się oświadczyć. Merlinie, jaki ja jestem głupi! - zaczyna krzyczeć, a szklanka trafia do zlewu ze zbyt wielkim rozmachem. Szkło tłucze się niczym moje poukładane życie.

- To nie takie proste. Chcesz, bym zerwała z Ronem... i wyjechała z tobą? 

Nagle ta perspektywa wydaje się taka... realna. Brakuje mi tchu. Malfoy znów milczy, zbiera myśli i w końcu odwraca się do mnie. Czuję, że to nie tak miało być. 

- To proste, ale ty nie chcesz, by coś takie było. Sama wszystko komplikujesz - odpowiada, po czym mocno zaciska usta.

- Nie mogę od tak wszystkiego rzucić - niemal jęczę, łapiąc się za skronie. Wiem, że jeśli zamknę oczy, nie będę chciała ich już otworzyć. Tuż przed nadchodzącą katastrofą Draco układa dłonie na moich. Wzdycha, przyglądając się mojej twarzy.

- Możesz.

- Jak?

Pozwalam mu się dotykać. Przesuwa palcami od moich skroni do szyi, jakby odnawiając w myślach kształty, które już zapamiętał. Stoję nieruchomo, skupiając się całkowicie na jego skórze złączonej z moją.

- Zacznij ze mną od nowa, proszę - szepcze, opierając swoje czoło na moim. Czuję, jak bardzo jest rozpalony. Serce bije mi szybciej, gdy zdaję sobie sprawę z tego, jak bardzo go teraz pragnę. Tak wiele jestem w stanie poświęcić dla tego człowieka. Robię krok, zanim się rozmyślę. Całujemy się długo i zachłannie, napierając na siebie, walcząc o przewagę i siłę.

- Wszystko się ułoży. Z tobą, z nami - mówi, gdy się od siebie odsuwamy. Jego oczy chłoną mnie całą i czuję, że pojedynczo już nie istnieję. 

Przez moment jestem szczęśliwa, ale wiem, że mecz niedługo się skończy. Ron wróci do domu. Powinnam tam być, gdy się zjawi. Na samą tę myśl mam ochotę wybuchnąć płaczem. Draco wyczuwa moje rozdrażnienie. Gładzi mnie po plecach, ale niewiele to pomaga. 

- Nie jestem pewna, czy będzie dobrze - szepczę, wpatrując się w kąt pokoju, gdzie właśnie pojawia się patronus. Patronus Rona. Serce podchodzi mi do gardła. Wiem, że właściwie nic mi nie grozi. Słyszę głos z głębi wyczarowanego zwierzęcia. Malfoy oplata mnie ramionami, wciąż powtarza mi coś do ucha, ale kompletnie nic do mnie nie dociera.

- Idziemy, Hermiono. Musimy iść.

- Draco - jestem w stanie wykrztusić, gdy stoimy przed drzwiami. Chwyta moją rękę, ale wiem, że to konieczne do teleportacji. Patrzy na mnie kątem oka. Jego twarz przepełnia ból i już wiem, że przegrałam. 

- Wszystko będzie dobrze - zapewnia, chociaż mówi to bardziej do siebie, niż do mnie.