Miniaturka IV - Mogliśmy powiedzieć wcześniej...

             Szczerze, nie wiem już, co mam Wam do powiedzenia. Jestem na okropnym etapie walki ze swoją twórczością. Jestem na etapie, w którym blogosfera jest dla mnie bezsensowna. Przepraszam każdą osobę, którą mogłam tym urazić. Boli mnie wiele rzeczy związanych z blogiem. To, ile czasu na to poświęcam i zestawienie tego z zaangażowaniem niektórych. Wystarczy usunąć bloga, a nagle każdy się interesuje twoją osobą. Jestem wymagająca. Przyznaję się do tego bez bicia. Wiele oczekuję, ale myślę, że również wiele daję. Powoli kroczę w stronę zawieszenia/ usunięcia i tego bloga, choć tak wiele mnie z nim łączy. Widzę ile osób czyta moje dwa opowiadania. Nikt się nie odzywa. Może powinnam zacząć pisać do szuflady? Może zablokować bloga i udostępnić go tylko osobom, które widzą w tym jakiś głębszy sens. Bo właśnie o to mi tutaj chodzi. Przepraszam. Mam ciężkie dni, tygodnie i miesiące. Za sobą i przed sobą. 

            Zostawiam Was z miniaturką. Przeczytajcie. Przemyślcie. Nie wiem kiedy napiszę coś nowego. Z czasem jest krucho, z motywacją także. A do walki potrzeby sił. Mi powoli odechciewa się walczyć o tego bloga. 

***

          Powinienem był powiedzieć Jej wszystko, gdy była blisko, na wyciągnięcie ręki. Mogłem wyznać Jej prawdę, zamiast uciekać. Mogłem Ją mieć, a nie bezpowrotnie tracić. Zamiast trzymać dłoń Greengrass, mogłem przyglądać się jak Ona śpi w moich ramionach. Mogłem mówić Jej, że Ją kocham, a nie kłamać prosto w oczy Astorii. Mogłem być z Nią szczęśliwy. Może wtedy nie doprowadziłbym do tej tragedii. Nie tkwiłbym przez rok w okropnym małżeństwie. Nie pokłóciłbym się z natrętną, zbyt ufną i irytującą żoną. Gdybym nie żałował swojej decyzji, nie wyżywałbym się na Greengrass. Nie wybiegłaby z domu i nie wsiadłaby do auta ze łzami w oczach. Nie wjechałaby w drzewo, ani nie umarłaby w Mungu. Gdybym ten rok wcześniej zawalczył o miłość, nie musiałbym stać nad grobem zupełnie obcej mi osoby. Gdybym był szczery, straciłbym majątek i rodzinę, ale miałbym Ją. A pozostałem z niczym. To była moja kara za całe zło, jakie zdążyłem wyrządzić. Piekło na ziemi, choć nadal pozostawałem żywy. Nie chciałem już oglądać świata. Nie było w nim Jej uśmiechu. Nie było sensu.

            Miałem inne wyjście. Mogłem pójść lepszą drogą. Ale nie chciałem ranić miłości swojego życia. Doprowadziłem do tego, że zraniłem samego siebie. Pamiętałem dzień, w którym Ją zostawiłem. Nie płakała. Była silna. Sam Ją tego nauczyłem. Odszedłem, tak jak powinienem odejść. Spokojnie, nie odwracając głowy i wiedząc, że Ona również na mnie nie spojrzy. Teraz rozpadałem się na kawałki, myślą o Jej twarzy. Jej idealnym, drobnym ciele, które było mi dane posiąść. Jej głosie. Jej zapachu. Całej Jej osobie. Tęskniłem za Nią. Za żywą osobą, zamiast za żoną, spoczywającą w trumnie. Przez ten rok zdawało mi się, że pozostawiłem przy Niej coś jeszcze. Jakąś cząstkę siebie. To uczucie było niewyobrażalnie silne, choć nieokreślone.

            Opadłem na kolana przy grobie Greengrass. Śnieg przesiąkał przez moje ubrania. Płakałem nad marmurowym pomnikiem, jakby to była mogiła mojej prawdziwej miłości. Płakałem nad tym, co straciłem. Bolało. Cholernie bolało. Jakby ktoś rwał moje ciało na kawałki. Nie byłem w stanie stwierdzić jak wiele czasu minęło od końca pogrzebu. Już nie było dla mnie czasu. Usłyszałem czyjeś kroki. Śnieg skrzypiał coraz głośniej. Mogłem spodziewać się każdego, ale to co zobaczyłem po odwróceniu głowy zaparło mi dech. I mógłbym przysiąc, że do końca swoich dni ten obraz wywoływałby tę samą reakcję, niezależnie od tego, jak wiele razy miałbym go przed oczami.

            Stała kilka metrów dalej, obejmując się ramionami. Drżała z zimna, a Jej długie włosy plątał wiatr i sklejał śnieg. Spojrzała mi w oczy, po czym opadła na kolana. Łzy płynęły po Jej policzkach. Szlochałem równie mocno jak Ona, do krwi zagryzając wargi. Nie pamiętałem, w jaki sposób udało mi się przebrnąć te kilka dzielących nas metrów. Objąłem Ją zmarzniętymi ramionami. Czułem znikome ciepło Jej ciała. Przez ostatni rok wiele razy wyobrażałem sobie tę chwilę. Powracała do mnie w snach natrętnie i bez końca. A gdy nagle miałem Ją przy sobie, wyparowała cała nadzieja. Nie liczyłem na to, że Ją odzyskam. Nie liczyłem na kolejną szansę. Sądziłem jedynie, że to śmierć Greengrass wywołała tak emocjonalny bieg zdarzeń. Cmentarz, pogrzeb, moje łzy nad grobem żony, inna zbolała twarz głupca, który przegrał życie. Zatrzaśnięty w martwym punkcie. Otworzyłem oczy. Zobaczyłem to, co sam sobie odebrałem. Teleportacja zabrała nas daleko od pochłoniętego ciemnością cmentarza.

***

            Znaleźliśmy się w nieznanym mi miejscu. Czułem jednak, że to Jej dom. Poprowadziła mnie do środka, nawet na moment nie odwracając głowy. Bolało. Mogłem powiedzieć Jej wcześniej. Myśli huczały w mojej głowie, krew raz po raz przestawała poruszać się w żyłach. Otworzyły się jakieś drzwi. Poznałem Ginny nawet po tak długim czasie. Przeszła obok, najpierw ściskając dłoń przyjaciółki. Później jej palce dotknęły mojego ramienia. Wsparcie? Litość? Czy wszyscy nabrali się na moją grę zrozpaczonego wdowca? Nie pytałem. Brakowało mi sił, by to robić. Brakowało wiary w ludzi i w to, że jeszcze mogliby mnie szanować, a tym bardziej mi współczuć. Straciłem to tamtego dnia, gdy odszedłem, nie odwracając się choćby na moment.

             Zatrzymaliśmy się nagle przed drzwiami, jakbyśmy na coś czekali. Moje serce przestało bić. Przygotowywałem się na coś, czego nie znałem i czego w żaden sposób nie mogłem się spodziewać. Stałem tak, wpatrzony w Jej plecy. Cień przysłaniał resztę Jej sylwetki. Była dla mnie nieosiągalna. Nierzeczywista. Odległa o setki, tysiące kilometrów, które sam między nami stworzyłem. Sięgnęła do klamki, skinęła na mnie głową. W Jej oczach ujrzałem ból i strach. Strach przed moją reakcją, przed samym spojrzeniem na mnie. Weszliśmy do małego pomieszczenia, którego ściany miały zielony, lekko przytłumiony kolor. Dziwnie jaskrawy akcent na tle szarej rzeczywistości. Ukłucie w sercu przypomniało mi wieczory w moim ślizgońskim dormitorium, gdy Jej oliwkowa skóra kontrastowała z zielenią satyny. Noce, gdy miałem Ją całą i nie musiałem myśleć o tym, że kiedyś odejdę. Chwile, w których tak blisko, że Jej ciało stawało się moim.  

            Patrzyłem jak pochyla się nad kołyską. Jak wyciąga z niej dziecko. Idzie w moją stronę. Nie odwracałem wzroku, chociaż to tak bardzo bolało. Ułożyła chłopca w moich ramionach. Miał moje stalowe oczy. Nie płakał. Był cząstką mnie. Tym, co pozostawiłem przy Niej oprócz swojego serca. Osunąłem się na ziemię, wpatrując się w spokojną twarz dziecka. Był moim synem. Miałem tę pewność.

            Powoli uniosłem wzrok na Nią. Stała oparta o ścianę, zasłaniając usta dłonią. Mi zabrakło już łez. Nie wiedziałem, czy wierzyć nadal w coś takiego jak nadzieja. Powoli pocałowałem dziecko w czoło. Tak jak całowałem Ją w tamte gorące, duszne noce. Maluch zamknął oczy. Był tak czysty, nieskazitelny. Spojrzałem w te ukochane dla mnie tęczówki. Wciąż tak samo ciepłe, czekoladowe i głębokie, mimo łez i cierpienia. Kochałem Ją. Kochałem tę kobietę każdego dnia mocniej. Byłem z Greengrass. To ona była moją żoną, ale to Ją nieustępliwie kochałem. Do Niej miałem słabość. Wiele razy pytałem samego siebie, jak potoczyłoby się życie, gdybym z Nią został. Teraz wiedziałem. Miałbym rodzinę. Prawdziwą. Cudownego syna, którego Ona nosiła pod sercem. Miałbym szczęście, lecz sam się go pozbawiłem.

            Odwróciła się ode mnie. Tak jak tamtego wieczoru, gdy Ją zostawiłem. Wiedziałem, że nie mogę liczyć na nic więcej. Nie teraz, gdy znałem prawdę, a moje serce przestało istnieć. Nie po tym, jak przestałem o Nią walczyć. Spoglądałem na Jej plecy, wstrząsane dreszczami. Chciałem do Niej podejść, przytulić, uspokoić. Zapewnić, że nigdy Jej nie zostawię. Nie mogłem. To Ona musiała tego chcieć. Powoli podniosłem się z podłogi. Chłopczyk przymknął oczy, przygotowując się do snu. Czułem się jak ślepiec, brnąc w Jej stronę. Otarła ostatnie łzy, gdy znalazłem się na wyciągnięcie ręki. Mocniej przytuliłem malca, jakby to miało być nasze pożegnanie. Ostrożnie ułożyłem go w ramionach matki. Ruszyłem do wyjścia. Zanim znów wybrałbym złą drogę. Zanim pomyślałbym o sobie, a nie o Niej. Stojąc w progu nie odwróciłem głowy. Szedłem przed siebie. Jak najdalej od tych dwóch osób, które mogły być całym moim życiem. Otworzyłem drzwi. Chłodny wiatr uderzył mnie w twarz. Spojrzałem pod swoje stopy. Jeszcze krok dzielił mnie od zagłady. Od tego, bym zawisł nad przepaścią, a później spadł z chłodnym ciałem i bez duszy.

- Mogłam powiedzieć ci wcześniej - usłyszałem Jej głos. W swojej głowie? W rzeczywistości? Nie miałem pojęcia. Brzmiał jak kawałek nieba. Odwróciłem się z niewyobrażalnym bólem. Stała oparta o ścianę. Zdyszana po biegu, z czerwonymi policzkami i śladami łez na policzkach. Czułem lądujące na mojej twarzy płatki śniegu. Z pokoju na końcu korytarza dobiegł mnie cichy śpiew Ginny, usypiającej dziecko kołysanką. A Ona stała tam. Tuż obok, kurczowo trzymając się ściany.

- Zostałbym - powiedziałem, ponownie sięgając do klamki. 

- Ze względu na małego - wykrztusiła, a Jej oczu zaszły łzami. Zacisnąłem usta, by chwilę później głośno zatrzasnąć drzwi. Rozległ się płacz dziecka.

- Nie! Zostałbym, gdybyś powiedziała mi coś innego - podszedłem do Niej. Wściekły i rozdarty. Zmęczony, zdezorientowany. Nieszczęśliwy.

- Jak mogłeś w to wątpić?! - wykrzyknęła, powstrzymując się od płaczu.

- Jak mogłem to wierzyć, gdy walił się cały mój świat?! - spuściłem wzrok. Chciałem odwrócić się i odejść.

- Bałam się. Bałam się, że nic do mnie nie czujesz - wyszeptała, chwytając mnie za nadgarstek. Fala ciepła ogarnęła moje ciało.

- Mówiłem ci, że cię kocham! Każdej nocy, gdy leżałaś w moich ramionach między świadomością, a snem. Za każdym razem, gdy zamykały się za tobą drzwi. Nawet gdy tamtego dnia musiałem cię zostawić. Gdy siedziałaś daleko, przy stole Gryffindoru. Gdy zostawiałaś mnie na skraju Zakazanego Lasu. Gdy odwracałaś się na moment, mówiłem to do ciebie szeptem. Powiedziałem ci to miliony razy - wymachiwałem rękami, jakby to było w stanie pokazać, co czułem.

- A teraz? - kolejne łzy popłynęły po jej delikatnej skórze. 

- Kocham jeszcze mocniej niż wtedy. Kocham ciebie. Kocham naszego syna - starłem słone krople z Jej policzków. Moje marzenia pojawiały się tak nagle, a tak szybko znikały. Moja miłość  żyła i umierała, a gdy zamykałem oczy, wciąż ją widziałem i czułem. Bo kochałem zbyt mocno. I mógłbym oddać życie za tę miłość.

- Mogłam powiedzieć ci wcześniej, że ja kocham ciebie - wyszeptała, po chwili znów zwracając ku mnie wzrok.

- Oboje mogliśmy, Granger - wykrztusiłem tuż przy Jej ustach. Pocałowałem Ją długo i namiętnie. Jakby nic poza Nią nie istniało. I wtedy zrozumiałem, że nie istniał powód, by przeklinać świat. Zamiast tego mogłem uwierzyć w cuda. Ona dała mi dwa - samą siebie i syna. Mogłem wcześniej zbić to lustro, które mnie otaczało. Złudzenie życia. Ponieważ zawsze zakochujemy się w kimś, kogo nie powinniśmy kochać.